Zo de vakantie zit er weer op en zoals elk jaar heb ik ook dit jaar weer volop genoten van al die mooie gezinstafereeltjes om me heen.
Genoeg boeken gaan er mee om lekker te relaxen en ook de wandelschoenen voor de nodige lichaamsbeweging. Maar een van mijn favoriete bezigheden op vakantie is kijken. Ik hoor je denken; “kijken”? Ja, ik kijk altijd graag hoe het er bij anderen aan toe gaat. Je kent dat wel als je ook kampeert, dat er nieuwe mensen aankomen en dan hun tent of vouwwagen gaan opzetten. Jij met je kopje koffie zogenaamd verzonken in de Telegraaf (die je alleen leest op vakantie), stiekem af en toe over de krant glurend hoe het er bij de nieuwe buren eraan toe gaat. Wie heeft de leiding? Hoe ongeduldig worden de kinderen na die lange reis en wachtend in de zon terwijl ze eigenlijk staan te popelen om naar het zwembad te gaan? Hoe is de samenwerking terwijl je zo vermoeid bent? Hoe snel staat die tent?
Nou ik heb dat kijken vooral aan het zwembad. En dat komt dan vooral omdat ik zo kan genieten van de kinderen die daar, in al hun vrijheid, hun grenzen verleggen. De 1 durft nauwelijks het water in en samen met papa wordt stapje voor stapje of zelfs eerst op de arm het water een beetje vertrouwder, om vervolgens een paar uur later er niet meer uit te willen komen. Anderen oefenen driftig hun handstand in het water die door een nieuw vriendinnetje wordt voor gedaan. Ergens verderop zie ik een groepje jongens die elkaar opgezocht hebben en waar de één de aandacht probeert te trekken bij een paar meisjes en de ander er verlegen bij staat te draaien en weer een ander het eerste contact met de meisjes maakt. Kinderen die voor het eerst meedoen met het animatieteam met een potje waterpolo en een beetje aanmoediging zoeken met hun ogen bij hun ouders om vervolgens een week later erop af te komen rennen om een nieuw potje waterpolo te spelen en met veel bravoure roepen; “Hee ik heb nog 2 vriendjes meegenomen”. Ook zie ik een mama met water spelen en haar zoontje laten zien hoe ze water over elkaar heen gieten en hoe leuk dat dat is terwijl haar zoontje een poosje toekijkt en daarna voorzichtig het gietertje pakt om het ook eens te proberen.
Mmmmm, nou dat boek dat duurt nog wel even voordat ik daaraan toe kom, genoeg te zien en te genieten.
Maar het mooie van dit alles is dat je zo goed kunt zien hoe een kind leert. Waar de één de kat uit de boom kijkt om het daarna voorzichtig zelf te proberen, heeft de ander dat niet nodig en wil alles het liefste zelf ontdekken. En voor de één is stapje voor stapje oké en de ander maakt het liefst reuzesprongen valt 4 x en krabbelt weer net zo makkelijk overeind om weer door te gaan. En eenieder leert, maar wel op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Want een beetje stimuleren is prima maar met pushen gaat het echt niet sneller, in tegendeel. Wist je dat uit de manier hoe je kind heeft leren lopen je kunt afleiden hoe hij leert, wat zijn manier van leren is? Als ouder zijnde weten we vaak wel hoe we het voor ons kind willen, ook ik krijg nog weleens een lesje van mijn kind dat hij het niet op mijn manier wil doen maar op de zijne en als ik dat dan kan loslaten en het proces z’n gang kan laten gaan zie ik dat mijn kind het inderdaad prima kan op zijn eigen manier en laat hij me zelfs weleens versteld staan. Dan groei ik weer als trotse moeder.